Desmemoria

                                                                                 Fomos casas con paredes de fume

Vivir á marxe.

Soñar espertos, coa boca chea.

Programadados cun software cruel

que nos volve desmemoriados.

Respirar á marxe

nun recuncho do mundo onde o ar

está baleiro de fume.

Lonxe

do lugar onde a barbarie

acompasa cada latido do tempo.

A invisibilidade coma un estado válido.

Nin sólido nin líquido nin gasoso.

Coma unha dimensión

alén do universo lóxico,

alén do concerto de balas.

É máis cómodo o descoñecemento.

É máis efectiva a suxestión

que sustenta os nosos fíos.

Convertendo ás mulleres e homes

en sangue de entroido,

e ós nenos nunha tristura volátil,

as vítimas en asasinos,

a dor nunha palabra baleira de sentido.

E as razóns, ausentes,

E os pretextos, baldíos.

Os brazos cansos de fabricar cadaleitos,

os corpos enxoitos e os beizos rotos

e os ollos estreitos e o peito cheo

de medo.

Morrer á marxe.

Un cadáver sen nome

esquecido antes de que arrefríe.