Cidade orfa

Arrincados os carteis da fachada,

os cristais opacos berran

nun desesperado intento

de ter dono.

O enreixado

coma unha árbore conxelada

e cuberta de musgo gris

loita contra á soidade.

Os antigos donos venderon

a totalidade da súa alma mais

un noventa e nove por cento.

As salas de espera afogan

nun silencio estranxeiro.

Xa non son habitadas.

Agardar é un verbo inútil.

Na esquina da rúa,

un kebab afúndese no olvido,

cos recunchos cubertos de carne podre.

As paredes orfas e cheas de

xenreira polo esquezo.

Continúo

cun alento premonitorio,

nun percorrido de rúas pantasma,

de muros que choran,

de espazos inanimados,

respirando o ar contaminado.

Coido que o neons rutilantes

volverán co fin de século,

coa chegada dun novo bosque,

tra-lo deserto,

tra-la odisea.

Hoxe,

as metas están caducadas

Utilizamos de forma incorrecta el verbo tocar. En realidad, nada tocamos. La ciencia dice que los átomos que conforman nuestra realidad se aproximan y quedan a una distancia tan mínima que nosotros, incapaces de percibir el pequeño vacío, creemos que existe un contacto. Necesitamos creer que así es, para nuestra tranquilidad. Sería desolador pensar que todo, absolutamente todo a nuestro alrededor, se paraliza al intuir la cercanía de algo. O de alguien.

Entonces, ¿qué hacen tus dedos moviéndose sobre unas teclas que los repelen?, ¿qué hacen tus pies intentando inútilmente pulsar los pedales?, ¿qué tipo de brujería consigue que llenes el ambiente de notas? Así, sin que el verbo exista.

La verdad es que no tocas. La fuerza electromagnética ejerce en el tándem instrumento-compositora una suerte de lenguaje. Una comunicación ininteligible para el resto de mortales, que solo sabemos utilizar palabras comunes o frases manidas. Pero lo vuestro es distinto.

La música, ese extraordinario enigma.

Escravos

Obrigados a pelexar en mil batallas,
soportando o ruído das treboadas,
o bruído estoupando nas tempas.
Botáronos pola porta de atrás,
espidos, a sede agromando,
aproveitándose
da ausencia de enerxía,
da afonía na gorxa.

Camiñamos polo asfalto ardente,
os pés feridos,
embaixo,
cristais rotos e cascallos e lixo.
Non fomos quen de adiviñar a conspiración.
Non intuímos o desastre.
Non sospeitamos que o seu oro,
os seus estómagos gourmet e os seus logos tatuados
pagáronse cos nosos folgos.

Deveciamos por ser nós mesmos.
Nós únicos.
Sen vós, sen eles.
E fumamos un cigarro tras outro,
consumindo a nosa propia cordura.
Asexando ós poucos na distancia
Á procura dun buraco no que durmir
unha eternidade.

Desmemoria

                                                                                 Fomos casas con paredes de fume

Vivir á marxe.

Soñar espertos, coa boca chea.

Programadados cun software cruel

que nos volve desmemoriados.

Respirar á marxe

nun recuncho do mundo onde o ar

está baleiro de fume.

Lonxe

do lugar onde a barbarie

acompasa cada latido do tempo.

A invisibilidade coma un estado válido.

Nin sólido nin líquido nin gasoso.

Coma unha dimensión

alén do universo lóxico,

alén do concerto de balas.

É máis cómodo o descoñecemento.

É máis efectiva a suxestión

que sustenta os nosos fíos.

Convertendo ás mulleres e homes

en sangue de entroido,

e ós nenos nunha tristura volátil,

as vítimas en asasinos,

a dor nunha palabra baleira de sentido.

E as razóns, ausentes,

E os pretextos, baldíos.

Os brazos cansos de fabricar cadaleitos,

os corpos enxoitos e os beizos rotos

e os ollos estreitos e o peito cheo

de medo.

Morrer á marxe.

Un cadáver sen nome

esquecido antes de que arrefríe.