Des-tiempo

Hace cuatro millones de años.
Hace cinco mil.
Hace mil trescientos ochenta y dos años.
Hace medio siglo.
Hace tres meses.
Antes de ayer.
Ayer fue miércoles
y hoy
es jueves amaneciendo vacío.

Creo estar desnuda y no soy más
que una masa inerte.
Necesito remontarme al origen
no definido.
La génesis de lo humano.
Buscar aliento en extinciones
ajenas.
Vaciar
los escombros que todavía residen
dentro de mí.
Buscar una oportunidad.
Encontrar la oportunidad.

A destiempo recuperé la lucidez.
Y me vi.
Me vi.
Y no era quien yo creía.
Solo un anacronismo desubicado.

Desierto

La gama cromática
se diluye en el horizonte.
La sospecha inunda el cielo.
El miedo
se propaga a través de la espesura.

Un perro y varios roedores
corren a mi alrededor desorientados.
No sé qué buscan.
Alguien ha borrado
de sus mentes limitadas
la palabra refugio.

Enraizada al suelo espero
a que el gris se disipe
y mis ojos horrorizados contemplan
cómo las lenguas anaranjadas
hambrientas se aproximan.

Mis ojos acuosos ya no verán
ningún arcoíris sobre estas
tierras expropiadas.
El color...
               ¿Qué significa?
Solo queda
un boceto cadavérico.

La escala de grises inventa
la palabra impotencia.
Y yo, de repente,
he aprendido a decir fuego
y llama.
Quemar se convierte en el mantra
que engulle nuestro oxígeno.

La onda expansiva
crea
la palabra asesino
y yo espero.
Espero a borrar todo
este mal sueño
y volver
a mis mundos domésticos.

Pero ya es tarde.
Hemos borrado las palabras
más queridas
y nos hemos encontrado
con muro
llamado silencio.

Espertar

Uns beizos bican un fume de

algas.

As gorxas crepitan,

as vellas cancións se esquecen.

A espuma flota

na superficie descalza.

Espidos pensamos

en amenceres salvaxes.

Bicamos o mundo novo

collidos das mans.

E de volta sorrimos

coa boca

chea de lúas brancas.

É hora de volver.

Xa vexo o faro ao lonxe.

Efémero

Sempre deixa a noite

uns segundos esquecidos

nun pequeno bote hermético.

Foxen os medos coa tardiña.

E quedo agochada na negrura.

Paseniño os soños se aproximan.

Son coma unha onda que me abanea.

Soños de verdade,

non sucedáneos dunha vida

empobrecida.

E o mel da ledicia ó lembrar

o non vivido

agroma nos meus beizos

un sorriso.

O sublime nun segundo

contrae cara ó efémero.

Persistir

Somos público e escena ó mesmo tempo

A alma chea de vontade.

A morriña afasta un vento

frío.

Bater as ás

          Bater as ás

                       Bater.

Quentar o corpo,

manter fresco o maxín:

é necesario seguir voando.

O efecto bolboreta

cobra un sentido novo.

Cando se aprende 
o idioma descoñecido

das nubes foráneas.

Bater as ás

tentando non acabar

baixo a terra.

Os voos son ceibes

cando o ceo é coñecido.

Cidade orfa

Arrincados os carteis da fachada,

os cristais opacos berran

nun desesperado intento

de ter dono.

O enreixado

coma unha árbore conxelada

e cuberta de musgo gris

loita contra á soidade.

Os antigos donos venderon

a totalidade da súa alma mais

un noventa e nove por cento.

As salas de espera afogan

nun silencio estranxeiro.

Xa non son habitadas.

Agardar é un verbo inútil.

Na esquina da rúa,

un kebab afúndese no olvido,

cos recunchos cubertos de carne podre.

As paredes orfas e cheas de

xenreira polo esquezo.

Continúo

cun alento premonitorio,

nun percorrido de rúas pantasma,

de muros que choran,

de espazos inanimados,

respirando o ar contaminado.

Coido que o neons rutilantes

volverán co fin de século,

coa chegada dun novo bosque,

tra-lo deserto,

tra-la odisea.

Hoxe,

as metas están caducadas

Utilizamos de forma incorrecta el verbo tocar. En realidad, nada tocamos. La ciencia dice que los átomos que conforman nuestra realidad se aproximan y quedan a una distancia tan mínima que nosotros, incapaces de percibir el pequeño vacío, creemos que existe un contacto. Necesitamos creer que así es, para nuestra tranquilidad. Sería desolador pensar que todo, absolutamente todo a nuestro alrededor, se paraliza al intuir la cercanía de algo. O de alguien.

Entonces, ¿qué hacen tus dedos moviéndose sobre unas teclas que los repelen?, ¿qué hacen tus pies intentando inútilmente pulsar los pedales?, ¿qué tipo de brujería consigue que llenes el ambiente de notas? Así, sin que el verbo exista.

La verdad es que no tocas. La fuerza electromagnética ejerce en el tándem instrumento-compositora una suerte de lenguaje. Una comunicación ininteligible para el resto de mortales, que solo sabemos utilizar palabras comunes o frases manidas. Pero lo vuestro es distinto.

La música, ese extraordinario enigma.

Escravos

Obrigados a pelexar en mil batallas,
soportando o ruído das treboadas,
o bruído estoupando nas tempas.
Botáronos pola porta de atrás,
espidos, a sede agromando,
aproveitándose
da ausencia de enerxía,
da afonía na gorxa.

Camiñamos polo asfalto ardente,
os pés feridos,
embaixo,
cristais rotos e cascallos e lixo.
Non fomos quen de adiviñar a conspiración.
Non intuímos o desastre.
Non sospeitamos que o seu oro,
os seus estómagos gourmet e os seus logos tatuados
pagáronse cos nosos folgos.

Deveciamos por ser nós mesmos.
Nós únicos.
Sen vós, sen eles.
E fumamos un cigarro tras outro,
consumindo a nosa propia cordura.
Asexando ós poucos na distancia
Á procura dun buraco no que durmir
unha eternidade.

Desmemoria

                                                                                 Fomos casas con paredes de fume

Vivir á marxe.

Soñar espertos, coa boca chea.

Programadados cun software cruel

que nos volve desmemoriados.

Respirar á marxe

nun recuncho do mundo onde o ar

está baleiro de fume.

Lonxe

do lugar onde a barbarie

acompasa cada latido do tempo.

A invisibilidade coma un estado válido.

Nin sólido nin líquido nin gasoso.

Coma unha dimensión

alén do universo lóxico,

alén do concerto de balas.

É máis cómodo o descoñecemento.

É máis efectiva a suxestión

que sustenta os nosos fíos.

Convertendo ás mulleres e homes

en sangue de entroido,

e ós nenos nunha tristura volátil,

as vítimas en asasinos,

a dor nunha palabra baleira de sentido.

E as razóns, ausentes,

E os pretextos, baldíos.

Os brazos cansos de fabricar cadaleitos,

os corpos enxoitos e os beizos rotos

e os ollos estreitos e o peito cheo

de medo.

Morrer á marxe.

Un cadáver sen nome

esquecido antes de que arrefríe.

A Illa

Abaneábase nun vaivén
de movementos marcados.
Os ollos na porta.
O oído expectante.
A mandíbula incapaz
de minimiza-la forza.
Seu amor afúndese
no negror e na pestilencia,
engulido por un buraco negro.
Na súa contorna,
absoluta indiferenza.
Ancorada nunha illa
onde o océano nunca chega.

Xamais tivo medo.
Encaixou a súa sombra na sombra
da illa e na sombra do seu propio
baleiro.
Agardou ás tribos autóctonas.
Agardou ata ser fósil esquecido.
Podreceu coma unha froita
caída, esmagada.
Ata crer ela mesma
a súa propia nimiedade.

Simbiose

Non sei coidar plantas. Morren sempre. As follas apáganse e o seu verdor esfúmase. Múrchanse implorando que as rescate da súa agonía. Eu non poño atención ós sinais que me envían e continúo ao meu. Non esaxero cando afirmo que un cacto sobreviría antes no deserto. Na miña defensa direi que non é falta de obriga senón descoido.

Ante tal imposibilidade alguén díxome unha vez "Quen non pode manter unha planta é incapaz de criar un fillo". Sentenciouno con naturalidade, restándolle importancia ó dito. Coma quen camiña pola rúa e pregunta a hora.

Pode que teña razón aínda que sería un prodixio troca-los papeis. Imaxinar que son elas as que coidan de min. Devolverlle o agasallo cunha mostra de simbiose. Coidar e ser coidada.  

No sé cuidar plantas. Se me mueren siempre. Sus hojas se apagan y el verdor se esfuma. Se marchitan implorando que las rescate de su agonía. Yo no presto atención a las señales que me envían y sigo a lo mío. No exagero cuando afirmo que un cactus sobreviviría antes en el desierto. En mi defensa diré que no es falta de compromiso sino despiste.

Ante tal imposibilidad alguien me dijo una vez "Quien no puede mantener una planta es incapaz de criar a un hijo". Lo sentenció con naturalidad, restándole importancia a lo dicho. Como quien camina por la calle y pregunta la hora.

Puede que tenga razón aunque sería un prodigio invertir los papeles. Imaginar que son ellas las que cuidan de mí. Devolverle el regalo con una muestra de simbiosis. Cuidar y ser cuidada.

Os meus versos no evento organizado polo Festival Kerouac, xunto con outros moitos que se van a New York escritos nunha longa tea, bandeira da nación Poesía. Fermoso proxecto.

Auga lonxe,

vertida fervendo

sobre rochas mansas.

Zumega

o fume dos devanceiros.

Non aprendemos

nada

da auga que non é auga.

Só vapor

esquecéndose

da sede.

Queda

a nube translúcida

de realidade.