jueves, 16 de noviembre de 2017

Des-tiempo

Hace cuatro millones de años.
Hace cinco mil.
Hace mil trescientos ochenta y dos años.
Hace medio siglo.
Hace tres meses.
Antes de ayer.
Ayer fue miércoles
y hoy
es jueves amaneciendo vacío.

Creo estar desnuda y no soy más
que una masa inerte.
Necesito remontarme al origen
no definido.
La génesis de lo humano.
Buscar aliento en extinciones
ajenas.
Vaciar
los escombros que todavía residen
dentro de mí.
Buscar una oportunidad.
Encontrar la oportunidad.

A destiempo recuperé la lucidez.
Y me vi.
Me vi.
Y no era quien yo creía.
Solo un anacronismo desubicado.


lunes, 13 de noviembre de 2017

Desierto

La gama cromática
se diluye en el horizonte.
La sospecha inunda el cielo.
El miedo
se propaga a través de la espesura.

Un perro y varios roedores
corren a mi alrededor desorientados.
No sé qué buscan.
Alguien ha borrado
de sus mentes limitadas
la palabra refugio.

Enraizada al suelo espero
a que el gris se disipe
y mis ojos horrorizados contemplan
cómo las lenguas anaranjadas
hambrientas se aproximan.

Mis ojos acuosos ya no verán
ningún arcoíris sobre estas
tierras expropiadas.
El color...
               ¿Qué significa?
Solo queda
un boceto cadavérico.

La escala de grises inventa
la palabra impotencia.
Y yo, de repente,
he aprendido a decir fuego
y llama.
Quemar se convierte en el mantra
que engulle nuestro oxígeno.

La onda expansiva
crea
la palabra asesino
y yo espero.
Espero a borrar todo
este mal sueño
y volver
a mis mundos domésticos.

Pero ya es tarde.
Hemos borrado las palabras
más queridas
y nos hemos encontrado
con muro
llamado silencio.


jueves, 9 de noviembre de 2017

Espertar

Uns beizos bican un fume de
algas.
As gorxas crepitan,
as vellas cancións se esquecen.
A espuma flota
na superficie descalza.
Espidos pensamos
en amenceres salvaxes.
Bicamos o mundo novo
collidos das mans.
E de volta sorrimos
coa boca
chea de lúas brancas.

É hora de volver.
Xa vexo o faro ao lonxe.


lunes, 6 de noviembre de 2017

Efémero

Sempre deixa a noite
uns segundos esquecidos
nun pequeno bote hermético.
Foxen os medos coa tardiña.
E quedo agochada na negrura.

Paseniño os soños se aproximan.
Son coma unha onda que me abanea.
Soños de verdade,
non sucedáneos dunha vida
empobrecida.
E o mel da ledicia ó lembrar
o non vivido
agroma nos meus beizos
un sorriso.

O sublime nun segundo
contrae cara ó efémero.


sábado, 4 de noviembre de 2017

Persistir

Somos público e escena ó mesmo tempo

A alma chea de vontade.
A morriña afasta un vento
frío.
Bater as ás
          Bater as ás
                       Bater.
Quentar o corpo,
manter fresco o maxín:
é necesario seguir voando.

O efecto bolboreta
cobra un sentido novo.
Cando se aprende 
o idioma descoñecido
das nubes foráneas.
Bater as ás
tentando non acabar
baixo a terra.

Os voos son ceibes
cando o ceo é coñecido.