Efémero

Sempre deixa a noite

uns segundos esquecidos

nun pequeno bote hermético.

Foxen os medos coa tardiña.

E quedo agochada na negrura.

Paseniño os soños se aproximan.

Son coma unha onda que me abanea.

Soños de verdade,

non sucedáneos dunha vida

empobrecida.

E o mel da ledicia ó lembrar

o non vivido

agroma nos meus beizos

un sorriso.

O sublime nun segundo

contrae cara ó efémero.