Arrincados os carteis da fachada,
os cristais opacos berran
nun desesperado intento
de ter dono.
O enreixado
coma unha árbore conxelada
e cuberta de musgo gris
loita contra á soidade.
Os antigos donos venderon
a totalidade da súa alma mais
un noventa e nove por cento.
As salas de espera afogan
nun silencio estranxeiro.
Xa non son habitadas.
Agardar é un verbo inútil.
Na esquina da rúa,
un kebab afúndese no olvido,
cos recunchos cubertos de carne podre.
As paredes orfas e cheas de
xenreira polo esquezo.
Continúo
cun alento premonitorio,
nun percorrido de rúas pantasma,
de muros que choran,
de espazos inanimados,
respirando o ar contaminado.
Coido que o neons rutilantes
volverán co fin de século,
coa chegada dun novo bosque,
tra-lo deserto,
tra-la odisea.
Hoxe,
as metas están caducadas
No hay comentarios:
Publicar un comentario